پایان خوش

امسال پایان خوشی داشت، خیلی بهتر از اون که فکر می کردم. 

خوشبختی

خوشبختی شاید دستی باشد که شانه های دردناک و خسته ات را می فشارد،
یا انگشتی که به علامت سکوت روی لبانت فرود می آید.  
خوشبختی شاید نوازش انگشتانی روی گونه ات،
یا دستمالی باشد که اشک هایت را پاک می کند.
خوشبختی شاید یک خواب باشد، یک خواب عمیق و آرام با لبخندی بر روی لبانت.
خوشبختی شاید دری باشد که به روی تو باز می شود،
یا حتا شاید یک لیوان چای گرم در یک روزِ سردِ زمستانی.
خوشبختی شاید جنگلی باران خورده، شاید حتا یه کاسه ماست باشد. 
خوشبختی شاید یک دست باشد، یک پا، دو چشم، یک لبخند،
خوشبختی شاید مرد سیاه پوشی باشد که از دور دست می آید.

در درون ما یک زن هست

در درون ما یک زن هست. زنی که احتیاج به مراقبت و پشتیبانی داره. این فقط مسولیت یا وظیفه دیگران نیست که از این زن مراقبت کنن بلکه این ماییم که باید در درجه اول ببینیمش، بهش اهمیت و ارجحیت بدیم، ازش مراقبت کنیم که کسی مورد اذیت و آزار جسمی و روحی قرارش نده، کسی بهش توهین نکنه، کتکش نزنه.
این زن وقتی که خوشحال و خوشبخت باشه، از زندگیش لذت می بره، خودش، بدنش و اطرافیانش رو دوست داره. به زندگی گرما می ده، تو زندگیش چیزهای مثبت رو بیشتر می بینه، شرایط سخت رو بهتر تحمل می کنه، دلش به خوشی های کوچیک خوشه، صبح ها خوشحال و سرحال بیدار می شه، کارهای خونه و بیرون رو با علاقته انجام می ده، می چرخه، می رقصه. 
اما امان از اینکه سرخورده و افسرده باشه، از همه چیز و همه کس بدش می یاد. صبح ها که بیدار می شه، دلش می خواد بمیره، همه چیز براش رنگ و بو و طعم بد داره، از زندگیش لذت نمی بره، شرایطش سخته، سردرگم و بیچاره است. اصلا جای زندگی روی تنش درد می کنه. 
این ماییم که اجازه می دیم کسی ما رو له کنه، ما مجبور نیستیم که شرایط خشونت و سؤاستفاده (ابیوز) رو تحمل کنیم. درسته که بیشتر ما تو جامعه و فرهنگمون یاد نگرفتیم خشونت و سؤاستفاده چیه و چطور می شه باهاش، به خصوص از نوع خونگی اش برخورد کرد، اما ما فقط یک بار زندگی می کنیم، پس بیاید مثل یه زن قوی باشیم، نترسیم، ریسک کنیم و تو روی مشکلات و چرخه های لعنتی سؤاستفاده و خشونت بایستیم. باید هر روز بیشتر از روز قبل یاد بگیریم و نذاریم که این چیزهای لعنتی مارو شکست بدن. فکر نکنیم زندگی همش درد و رنجه. آدم هایی رو به زندگیمون راه بدیم که عشق، دوستی و محبت رو به زندگیمون هدیه کنن. هوای تازه رو دوباره نفس بکشیم، بذاریم عشق جاری بشه، نذاریم زن درونمون بپوسه، بذاریم دوباره برقصه.   

همهٔ سن های من

از وقتی اومدم اینجا، دیگه فقط سن شناسنامه یی ندارم. سه تا سن دارم.
یکیش یه بچه یکی دو ساله است که دنیا رو برای اولین بار می بینه، جشن ها و مراسم رو برای اولین بار تجربه می کنه. اولین کریسمسش رو جشن می گیره، اولین هالوین رو تجربه می کنه و و و. این اولین ها می شن دومین و سومین اما جزابییتشون رو از دست نمی دن. یعنی براش اون طوری که برای آدم بزرگ ها همه چیز بعد از مدتی خیلی عادی یا حتا بی مزه می شه، نمی شه.
دومیش یه نوجوون ۱۷-۱۸ ساله ست که چیز هایی رو که برای یه نوجوون معمولی تو دنیای غرب تو این سن جالبه رو تجربه می کنه، برای اولین بار تنهای تنها زندگی می کنه، اداره کامل زندگیشو به دست می گیره، برای اولین بار به دیسکو می ره، و و و.
و سومیش، سن خودمه، با نیازها و علایق یک زن ۳۱ ساله. 
و من بین همه این ها، بالا و پایین می رم.

خوابِ خوبِ من

اگه این فقط یه خوابه، تا ابد بذار بخابم...

اولین بار

برای هر کاری یه بار اولی هست. بارِ  اولی که شاید با ترس و نگرانی و هزار تا فکر و خیال باشه. اولین باری که می خوای یه راز رو به کسی بگی، اولین باری که می خوای از کسی یه چیزی رو پنهون کنی، اولین باری که عاشق می شی و اولین باری که می خوای عشق بورزی. بار اولی که اون کارو انجام دادی ممکنه ترست بریزه و بار دوم و سوم برات راحت تر بشه، ممکنه هم یه جورایی ترست بیشتر بشه. بستگی به عکس العمل محیط یا اون شخص مقابل داره. ممکنه از ترس بمیری به خاطر این که تمام وقت فکر می کنی حالا اون آدمه چی می گه، حالا چی می شه. این کاری که من کردم خیلی بده، گندِ بزرگی زدم. بعد که هیچی نمی شه، اصلا اون کار به ون ترسناکی و عجیب غریبی که فکر می کردی نبوده یا اون طرف هیچی نمی گی، همچین خیالت راحت می شه که انگار یه دنیارو بهت دادن، انگار که یه بارِ سنگین رو از روی دوشت برداشتن.

۱۰-۱۱ سال پیش تازه رانندگی یاد گرفته بودم، ماشین رو برداشتم برم کلاس نقاشی، خیلی هم نزدیک بود. یادمه ماشین تو دنده دو بود و هنوز سرعت داشت، رفتم به طرف دیوار که کنارش پارک کنم. کوبیدم به دیوار! گوشه ماشین اومد بالا! شده بود مثلِ قلنبهٔ کلّهٔ آدم های توی کارتون ها که دورِ سرشون ستاره و جوجه می چرخه! فوری رفتم بالا به معلمم گفتم، اومد دید، خندید، گفت گند زدی. فوری زنگ زدم به بابام نفسم داشت می گرفت و حاج و واج بودم که الان چی می گه. پرسید خودت چیزیت نشده؟ گفتم نه، گفت ماشین فدای سرت! هیچ وقت یادم نمی ره. چقدر خوبه که برای اولین بارها، برای اولین ترس ها، کسی کنار آدم باشه. کسی که هر چیزی رو بتونی بدون ترس بهش بگی. کسی که پشتت واسته، پشت بلد نبودنت، پشت بی تجربه گیت، پشت ندونستنت و بگه عیب نداره، من هستم، خوبه، برو جلو.   

 

شهاب

دخترک تنها، پشت پنجره نشسته بود، که شهابی رد شد. دخترک می دونست با دیدن این شهاب به هر آنچه آرزو کنه می رسه. آرزوش رو به شهاب گفت. شهاب چیزی نگفت، با شتاب گذشت. دخترک گاهی فکر می کرد نکنه که شهاب آرزوش را فراموش کرده باشه، اما دوباره یادش می افتاد که شهاب برای بعضی از آرزوها باید خیلی بره، روزها، ماه ها یا حتا سال های زیادی رو. دخترک عجول بود اما صبوری آموخت. دخترک صبر کرد. دخترک گاهی با صدای بلند آرزویی رو فریاد می زد و گاهی همزمان اشک هم می ریخت، گاهی اصلا فریاد می زاد: آهای! صدای منو می شنوی؟ اون باور داشت که شهاب هنوز در راهه ولی مطمئن نبود که همه آرزوهاش رو بشنوه.  
اما شهاب همه آرزوهاش رو شنیده بود، حتا آرزو هایی رو که ته تهِ دل دخترک بود و اونارو به زبون نیوورده بود. 
دخترک به همه آرزوهاش رسید.

دختر کوچولو

این روز ها اشکم درِ مَشکمه! نه این که زِر و زِر گریه کنم، بلکه هی چشمام پر از اشک می شه. وقتی که یه آهنگ قشنگ و با احساس می شنوم، وقتی یه صحنه احساسی می بینم، وقتی یه نفر حرفهای قشنگ می زنه. وقتی چیزهایی می شنوم که عِرق ملی یا رگ میهن دوستم بیدار می شه.   
سرما خوردم، به شدت فین فین می کنم. دست هام به خاطر مدلی که برای دانشگاه درست می کنم و سیم های خیلی محکمی داره، حسابی زخم شده و تاول زده.
خیلی ها رو دلم می خواد بزنم، مثلا خانم صاحبخونه رو یا خانم طراح جواهر رو که کارهای گرافیکی و تبلیغاتیش رو انجام دادم یا کلا آدم هایی رو که خستگی رو به تن آدم می ذارن از بس که از آدم طلبکاران. 
حالم روز به روز بدتر می شه. مدت ها بود که اینجوری مریض نشده بودم. دیروزم رفتم داندونپزشکی، چند روز بود که دندون درد داشتم، هی بهتر و بدتر می شد. واسه همین هی پشت گوش انداختم. رفتم تو گفتم دندونم درد می کنه. اتفاقا سرش خلوت بود، زودی ۴-۵ تا عکس از پک و پوزم گرفت و فرستادم تو. افتضاح بود، ۴-۵ تا از دندونام خرابه. اونی که درد می کرد رو تراشد، یعنی پدرم در اومدها. تازه من نازک نارنجی نیستم اما سال ها بود که اینطوری توی دندون پزشکی درد نداشتم. از درد زیاد، هی رون پامو می چلوندم. تا نزدیک عصب و ریشه رو سوراخ کرد، واسه همین با این که آمپول زده بود، انقدر دارد داشت. دو تا وقت هم برای هفته دیگه گرفتم واسه دندون های دیگه ام. دیشب چشم راستم به شدت قی کرده بود، یه کمی هم انگار باد داشت، شب تا صبح رو خوب نخوابیدم، انگار تو چشمم چسب دوقلو ریخته بودن. صبح چای بابونه دم کردم، چشمو توش شستم، کلی هم قطره ریختم، الان بهتره.    
گاهی وقتاست که دلت می خواد یه دختر کوچولو باشی، یه دختر کوچولو که  زمین خورده، یه دختر کوچولو که دستاش زخمه، یه دختر کوچولوی سرماخورده، یه دختر کوچولو که گُلِ سرش شکسته. و دلت می خواد یکی بیاد، یه کسی که همه کس باشه برات، زخماتو چسب بزنه، گُلِ سرتو بچسبونه، دماغتو بگیره، وقتی درد داری، دستتو تو دستش فشار بده یا بغلت کنه و بگه هرچقدر که دلت می خواد گریه کن. گاهی دلت می خواد که قویترین نباشی، سخت جون ترین نباشی، عاشق ترین نباشی، اصلا، ترین نباشی...       

شام

پیش غذا: ۷-۸ تا قاشق سوپ از دیروز.
غذای اصلی: لبو پخته یک عدد در زودپز، یک مشت سیب زمینی یخ زده و چند تا قارچ و ۱۰-۱۲ تا بلوط توی فر! 
چه ربطی داشت؟! 

خانم ها بخوانند

خانم ها اینجا را بخوانند.

سورپرایز بزرگ

اونی که از سورپرایز گریه کرد، خواهرم نبود، من بودم. اون فقط شوکه شد. من سورپرایزهای زیادی از خواهرم گرفتم، بزرگترینش بلیت یه کنسرت بود. ۱۹ سال پیش، اولین و آخرین باری بود که باهم رفتیم کنسرت. کنسرتی که انقدر خاص و با ارزش بود که هنوزم می تونم پُزش رو بدم. خوبه که تو زندگی خواهربرادری، سورپرایز باشه. یه جوری رابطه هارو به هم نزدیکتر می کنه. 
خواهرم گفت به همون اندازه یی که من این چند روزه هیجان داشتم که زودتر شنبه بشه تا هدیه اش رو بهش بدم، اونم وقتی که من کوچولو بودم، هیجان داشته که من زودتر بیام اینجا تا آخرین مدل کفشی که اینجا همه بچه ها می پوشیدن و اون خوشش می اومده رو برای من بخره که خیلی هم گرون بود. 
تا حالا با خواهرم سوار هواپیما نشدم، این سورپرایز بعدیه برای من.

همچین ملتی که هستیم ما

ما از ایران زنگ می زنیم به رادیو فردا نظر می دیم، فحش می دیم، به آهنگ های ماه رای می دیم. زنگ می زنیم به بی بی سی، تو بحث ها شرکت می کنیم، زنگ می زنیم به آکادمی گوگوش، به ماهان و شهرزاد و امیر، رای می دیم. اما انقدر بی معرفتیم که سالی یه بار، یه زنگ به دوستمون که خارج از کشوره نمی زنیم که حالش رو بپرسیم. چون به خارج زنگ زدن خیلی گرونه و پول تلفنمون زیاد می شه! 

روزنگارِ یک خُلمَشَنگ!

امروز شیرگرم کنم رو کلی ناز کردم، کلی بوسش کردم. بعد شستمش و از شیرکاکویی که تازه خریدم و روش عکس یه موش کوچولوی ناز داره، ریختم توش. تا داشت شیرو برام گرم می کرد، هم کلی نازش کردم، هم با همزن دومش که توی یه سرپوش قُمبُلیِ خوشگل بود، کلی دالی کردم و ذوق کردم.

یادم رفته بود

یادم رفته بود وارد یه رابطه جدید شدن گاهی چقدر ترسناکه، یادم رفته بود چقدر ناشناخته و غیر قابل دسترسه. یادم رفته بود چقدر مشکله. وقتی که به عنوان زن یا مرد، از کسی خوشت می یاد، ممکنه ترسو بشی، ممکنه فکر کنی چطوری برم جلو؟ چی بگم؟ از کجا معلوم اون از من خوشش بیاد؟ اصلا چند سالشه؟ پارتنر داره یا نه؟  اصلا از کجا شروع کنم؟ چی بگم؟ سلام کنم؟! بروبر نگاش کنم؟ سال ها بود که یادم رفته بود یه شروع دوباره چقدر می تونه ترسناک باشه... 

سورپرایز

من عاشق سورپرایزم. تعداد دفعاتی که بقیه منو تو زندگیم سورپرایز کردن، به تعداد انگشتهای دوتا دستم نمی رسه. اما حساب دفعاتی که من بقیه رو سورپریز کردم، از دستم خارج شده. دلم می خواد روزی بیاد که یک عالمه سورپرایز بیاد تو زندگیم.
یه سورپرایز خیلی بزرگ برای خواهرم دارم، انقدر بزرگ که هیچ وقت خودم تصورش رو نمی کردم بتونم همچین کاری برای خواهرم بکنم. دو سه روزه که خودم از خوشحالی دارم بالا پایین می پرم و روز هارو می شمرم تا شنبه عصری بشه و خواهرمو ببینمو پاکت سورپرایز رو بذارم تو دستش. اصلا هیچ تصوری ندارم که  عکسل العملش ممکنه چی باشه، یا چی بگه، فکر می کنم گریه کنه. خیلی هیجان دارم.   

شرمنده!

خانم ها و آقایونی که پست قبل رو خوندن، لطف کنن دوباره بخونن، چون من کلی چیز رو یادم رفته بود بنویسم، پستو دوباره نوشتم. شرمنده!

چشمانِ گرد، دهنِ باز!

این روزا همش دهنم بازه، چشمام گِرده! و شاید صدای افسوام هم بلند. این روزا  ندیدبدیدم. 
روزهای اول اکتبر هم که دانشگاه جدیدم شروع شد، چشمام گِرد می شد، وقتی فضای بزرگ و درندشت دانشگاه رو می دیدم، وقتی سرِ کلاسی می رفتم که خیلی بزرگ بود و ۵۰۰-۶۰۰ نفر توش نشسته بودن، سالن پله پله است تا همه بتونن خوب ببینن و چپ و راست، هر طرف ۱۰ ردیف نیمکت داره. وقتی استاد برای درس دادن، میکروفون به گردنش می نداخت، وقتی که با پروژکتور، جالب ترین تصاویر رو روی دیوار می نداخت یا فیلم نشون می داد، وقتی برای هر درس اختصاصی، استادی از همون تخصص از یه دانشگاه یا دانشکده دیگه می اومد، وقتی که برای یکی از درس های عملی به ۱۸ تا گروه ۳۳ نفری تقسیم شدیم، وقتی که اون ۱۸ تا استاد خودشون رو خیلی بامزه معرفی کردن و همه خندیدن. تمامِ اون مواقع هم چشمام گرد بود و دهنم باز. دو هفته پیش پنج شنبه بعدازظهر که داشتم می رفتم سر کلاس، توی آسانسور یادم رفت طبقه ۳ رو بزنم، یکی از هم کلاسی هام تو آسانسور بود، فکر کردم اون زده، اما آسانسور به جای طبقه ۳، رفت طبقه ۴. من می خواستم برگردم که هم کلاسیم گفت از اینجا هم راه داره. دنبالش رفتم، اما اون رفت و من نتونستم برم، یعنی پاهام یاری نکرد، یعنی چشم های گشاد و دهن بازم نذاشت که برم. آره، شوکه شدم. دیدم وسط یه سالنم به چه بزرگی، با سقف خیلی بلند و تیرک های چوبی که دور تا دورش دانشجو ها نشستن و دارن اجسام وسط سالن رو طراحی می کنن و اون مکعب هارو تبدیل به ساختمون و شهر و چیزای دیگه می کنن. بعضی ها دستشون صفحه هایی از تلق بود و با کمک اون اسکیس می زدن، فکر کردم زمان برگشته به عقب، فکر کردم نکنه اینا همشون داوینچی ین و من خبر ندارم. یه پسری از اون کلاس نگام کرد، دید خیلی حاج و واجم، دلم نمی خواست برم سر کلاس خودم، ازم پرسید دنبال کسی می گردی، گفتم نه، گفت دنبال کلاس یا استاد خاصی می گردی؟ گفتم نه، هی اومدم برم، نتونستم، دیدم خیلی دلم می خواد که سر این کلاس باشم، تو این فضا باشم، انگار که اصلا حسرتشو دارم. رفتم پرسیدم این چه کلاسی یه. دیدم جزو درس های ترم های پایینه که تو مجموع واحد هایی که من باید بگذرونم نیست. بنده خدا ها لابد فکر می کردن که بنده بلاخره لیسانس معماری دارم و حتما این درس رو پاس کردم. آره آره پاس کردم، راست می گن، این همون درسی یه که استاد سطل آشغال یا کفش یا حتا لنگه کفششو می گذاشت وسط کلاس، ما می کشیدیم. به خدا هنوز یه سری از طرح هامو دارم، یه سرش رو هم از حرصم ریختم دور. کلاس ما حدود ۳۰ متر بود، پله یی نبود، ما ۳۰-۴۰ نفر بودیم سر کلاس، از فاصله بین نیمکت ها به زور رد می شدیم، همه نمی تونستن لنگه کفشو  ببینن، استاد می ذاشتش روی صندلی، صندلی رو می ذاشت روی میز وسط کلاس که همه ببینن.    
هفته پیش برای اولین بار چیزی دیدم که نه تنها چشمام گرد و دهنم باز موند، بلکه چشمام پراز اشک شد. هفته پیش یه گروه از بچه های نوجوون رو بردیم دانشگاه اصلی شهر، منظورم از دانشگاه اصلی، دانشگاهی یه مثل دانشگاه تهران که به اسم خود شهره و از قدیمی ترین دانشگاه های شهره. جایی که خواهرم هم درس خونده. من برای بار دوم بود که به این دانشگاه می رفتم، بار اول که تو تابستون رفتم، از زیبایی و قدمتش دهنم کیلومتر ها باز موند. اون موقع اصلا توی هیچ کدوم از دانشگاه های بزرگ اینجا رو ندیده بودم. این بار برای اولین بار بود که به کتاب خونه یه دانشگاه پا می ذاشتم. به محض وارد شدن، چشمام پر از اشک شد، انقدر که زیبا بود، انقدر که منظم بود، عین یه رویا بود، فکر کردم توی فیلمم، فکر کردم نکنه فیلم هری پاتره؟! انقدر آدم ها سرشون تو کتاب بود که می خواستم برام بهشون دست بزنم، ببینم واقعیی ین یا نه؟! دلیل دیگه ای که اشک تو چشمام جمع شد احساسِ بدبختی بود. فکر این که ۵ سال تو مملکتم دانشگاه رفتم، توی کتابخونه اقلا ۱۰ تا دانشگاه معروف کشورم رفتم و هیچ کدوم، حتا کوچکترین شباهتی به این کتابخونه نداشتن. حیاط دانشگاه من حتا به اندازه نصف سالن مطالعه این کتابخونه نبود، دانشگاهی که ۶ تا رشته هنر داشت. نمی تونم گریه نکنم وقتی بهش فکر می کنم. 

گرمِ گرم

نسبت به سه روز بد گذشته، امروز روز خوبی بود. اول که بیدار شدم هنوز کمی کسل و کلافه بودم. اولین کاری که کردم امدم سراغ وبلاگ و شروع کردم به نوشتن و به مرور حالم بهتر شد. امروز تونستم سه تا پست بنویسم. 
مجبور بودم کلی کار کنم. دوباره خانم طراح اومد و نتیجه کار رو نگاه کرد و رفت و من دوباره حسابی مشغول شدم، با خواهرم هم تلفنی صحبت کردم که خیلی خوب بود و کلی آروم تر شدم. در حالی که درام شده بود، از در رفتم بیرون. هوا به شدت سرد بود و سوز سرد می اومد. در حالی که واقعن داشتم یخ می زدم، رفتم پیش کسی که باید مزد یه کار قدیمی رو بهم می داد. خوشحال و خندان، با کیف پر از پول زدم بیرون. فکر کردم بیخودی تو این سرما برام سر کلا دانشگاه که چه کنم؟! سر راه رفتم شیرگرم کنی رو که ماه ها بود می خواستم بخرم، خریدم. خیلی هم خوشگله، اینم عکسش. 
بعد رفتم از یه مغازه که تاحالا جرات نکرده بودم برم توش بس که کلاه هایی که پشت ویترین گذاشته گرونه، دو جفت دستکش برای خودم خریدم. مغزش خیلی بزرگ بود و فقط کل و شال و دستکش داشت، البته کلاه قسمت اعظم مغازه بود. تاحالا همچین مغازه ی نادیده بودم. کلی کیف کردم رفتم توش. تاحالا دستکش به این گرونی نخریده بودم، البته به غیر از دستکش اسکیم. دستکش هایی که خریدم خیلی قشنگ و ظریفن، همونطوری که همیشه دلم می خواست. یکیشون خیلی حال و هوای زمستونی و کریسمسی داره، اون یکیشم خیلی شیک و جینگولی مستونه. امروز با پولم چیزهایی خریدم که زندگیمو گرم می کنه و همین چیز ها دوباره خنده رو رو لبام برگردوند. 
الان خیلی خیلی خسته ام، ساعت ۱:۱۷ دقیقه نصفه شبه یعنی در واقع صبح زود سه شنبه ست، برام بخوابم که فردا ۱۰۰۰ تا کار دارم. 

سه روز بد آخر هفته

سه روز آخر هفته، روزهای بدی بودن. هر کدوم به شکلی. گاهی هست که آدم ظرفیتش از ناملایمات پر می شه و کافیه که یکی یه پِخی کنه، تا تمام روز آدم بریزه به هم یا آدم بزنه زیر گریه. جمعه که با اون بچه پرو و بی ادب گذشت.
شنبه برای اولین بار یه مشتری که دوست خانم همخونه مه و طراح طلا و جواهر و زیورآلاته برای کار گرافیک اومده بود خونم که دوست خانم همخونه مه. خیلی هم  اعصاب نداشت و عجله ای بود. بر عکس اون، من تمام وقت سعی می کردم آروم باشم ولی بعد از ۵ ساءت که اینجا بود، منم یه جوری کلافه شده بودم و فکر می کردم مُخم دیگه نمی کشه. بعدازظهرش یه دوست اومد پیشم. من از بچگی با آدم هایی که وقتی می یان به همه چیز دست می زنن و همه چیز رو به هم می ریزن، مشکل داشتم، همشیه منو کلافه می کردن و می کنن. آدم هایی که مرزشون رو نمی شناسن، آدم هایی که شوخی های خرکی می کنن، شوخی های دستی، نیشگون می گیرن یا انگشتشون رو عین سیخ تو یه جای آدم فرو می کنن. آدم هایی که به معنی واقعی  کلمه، زبون نفهمن. آدم هایی که وقتی ازشون خواهش می کنی توی خونت کفششون رو در بیارن یا مثلا روی تختت نشینن یا هر چیز دیگه ای که باهاش مشکل داری، یا ناراحتت می کنه، یا خوشت نمی یاد، حرفت رو به یه ورشون هم حساب نمی کنن. خلاصه این که همچین دوستی پیشم بود و کمی کلافم کرد. البته بماند که وقتی مشتریم اینجا بود هم ۶ دفعه پشت سر هم زنگ زد و من هر بار بهش می گفتم که نمی تونم باهاش صحبت کنم و مشتری پیشمه و بعدا می تونیم راجع به این موضوع صحبت کنیم اما اون ول نمی کرد چون می خواست به زور بهم کمم کنه! از اون محبت های خاله خرسه ای! چون قبلا ازش خسته بودم که یه ماتریالی برای ساخت ماکت دانشگاهم برام پیدا کنه. تازه معتقد بود که من خیلی بی ادب و پررو هستم که در حالی که اون می خواد به من کمک کنه، من کمکش رو نمی خوام و باهاش بحث می کنم! (به خدا این دوستم ایرانی نیست ها) اون که رفت کلی روی بروشور خانم طراح کار کردم تا نصفه شب.  
یکشنبه هم کلی کار ریخته بود سرم. مادرم هم داشت منو ترور روحی روانی و تلفنی می کرد. بعدازظهر رفتم پیش یه دوست. کلی با هم صحبت کردیم و کلی اطلاعات داد و کتاب داد نگاه کردم و شعر رو برام توضیح داد برای کار تصویر سازی ای که بهم سفارش داده و خلاصه ۴ ساعتم اونجا بودم. از یه طرف کلی فکرم باز شد و کلی چیز یاد گرفتم و کلی از درگیری هم با هخییات داستان حل شد، از طرف دیگه چون از قبل خیلی خسته بودم، باز احساس می کردم که مُخم دیگه نمی کشه. تا از در رسیدم، اون دوستِ مهربونِ زبون نفهم اومد و اون متریالی رو که خواسته بودم آورد. اما قبل از رفتن، کلی اعصابم رو خط خطی کرد و داغونم کرد و رفت. کلی گریه کردم و گفتم آقا جان، من همچین کمکی رو که با کلی اعصاب خوردی باشه نمی خوام. شب هم با چشم های پف کرده خوابیدم. تا صبح خواب های چرت و پرت دیدم. مامانم امروز هم، همچون ۳ روز گذشته به ترور روحی روانی و تلفنی ادامه می داد.       

تصویر سازی

تصویر سازی همیشه با روح من به طرز عجیبی عجین بوده، اصلا انگار از روز ازل با من بوده. انگار که همیشه توی وجودم بوده. تصویر سازی گاهی منو بین خیال و واقیعت گیر می اندازه. انگار گاهی نمی دونم خیال کدومه، واقیعت کدومه. تصویر سازی، من رو بین سبک ها گیر می ندازه. سبک هایی که به هم هیچ ربطی ندارن. به این فکر می کنم که چطوری می تونم این سبک های بی ربط رو به هم ربط بدم. دلم می خواد طرح هم ساده باشه، هم شلوغ، هم پر از رنگ باشه هم رنگ های کمی توش استفاده شده باشه! خوب این ها کنار هم جمع نمی شه. برای کار نهایی خوب، خیلی برام سخته که یه سبک رو انتخاب کنم و به اون سبک وفادار بمونم و جلو برم. همیشه یه جایی گیر کردم، اون وسط ها، اون کنار ها. گاهی حتا عقب موندم، از خودم، از تصویر سازی ها. گاهی واقیعت رو فقط همون طوری که خواستم دیدم و اینو می شه تو طرح هام دید. تصویر سازی برای من یه چالش بزرگه، یه درگیری شخصی قدیمی با هویت. با واقیعت و رویا. با این که من واقعا کدوم یکی از این هام؟ سفیدم با راه های سیاه، یا سیاهم با راه های سفید؟! رنگییم یا گُل گُلی؟ شلوغم یا آروم؟ ساکتم یا پرحرف؟ بدجنسم یا مهربون؟ پررو ام یا خجالتی؟ جمع رو بیشتر دوست دارم یا تنهایی رو؟ شاید موقع تصویر سازی، از همیشه به خودم نزدیک ترم، به اون درونِ درهم برهمم. اکثرا تصمیم اولیه خیلی سخته. انگار که کِش و قوس می یام. انگار که خیال و واقیت هر کدوم من رو از یه طرف می کشن و سبک ها هر کدوم از طرف دیگه و این پروسه گاهی چندین ماه طول می کشه. شیاد تور سازی ی چیزی رو می خد به من یاد آوری کنه، شیاد می خد بگه که نمی شه که هر قسمت من شبهه یکی باشه. نمی شه که من سادگی فلانی رو در کنار شلوغی خودم داشته باشم، نمی شه که من هنر یکی دیگه رو در کنار هنر خودم داشته باشم، شاید می خواد بگه که من نمی تونم توی همه چیز عالی باشم و این خوبه که توی همین چندتا چیزی که بلدم عالی باشم، شاید می خواد بگه که من باید سبک خودم رو برای زندگی ادامه بدم، سبکی که خیلی خوب و دوست داشتنیه، بدون این که بخوام فکر کنم شاید سبک این کس یا اون کس یا فلان کس بهتر از من باشه. شاید خیلی چیز های دیگه هم می خواد بهم بگه. شاید باید بهتر و بیشتر بهش گوش کنم؟
گاهی تصویر سازی برام کار سختی می شه اما من انقدر ادامه می دم تا این که به خودم نزدیک تر بشم، تا این که جواب سوال هامو بگیرم. تا این که خوددرگیری هام حل بشه، تا این که آدم بهتری بشم...

بچه پرروِ بی‌ ادب

جمعه رفتم ببی سیتری پیش اون دوتا بچه شیطونای حرف گوش نکن. ۶ ساله هه پرروتر و به شدت بی ادبه، خیلی خودسره و تقریبا هر چی که بهش بگی، می گه نه و کار خودش رو می کنه، انگار نه انگار که اصلا چیزی شنیده. برای هیچ چیزی هم عادت به اجازه گرفتن نداره، حتا وقتی چیزی می خواد نمی گه و خودش می ره مدت ها کشو هارو می گرده و کل خونه رو به هم می ریزه و آخر هم پیدا نمی کنه. از مدرسه برشون داشتم و حدود نیم ساعت تا خونه پیاده روی کردیم. سر راه بچه ها کمی توی زمین بازی سرسره سوار شدن. من دلم نمی خواد سختگیر باشم، تمام تلاشم رو می کنم که همه خواسته های بچه هارو تا جایی که نابه جا نباشه، اجرا کنم و بهشون الکی غر نزنم. دوست دارم بچه هایی که من ازشون نگهداری می کنم، باهام خیلی خوشحال و راحت باشن.

وقتی رسیدیم هر کی رفت پی کار خودش. منم رفتم تو آشپزخونه که یه چیز خوراکی پیدا کنم که باهاش بتونم برای بچه ها غذا درست کنم. پسره اومد و از کابینت رفت بالا و شکلات برداشت، ازش خواهش کردم که نخوره چون طبق گفته مادرش اجازه نداره و من هم دارم یه غذای خوشمزه درست می کنم. فحش داد، نمی خط بیاد پایین، شکلات رو هم نمی داد. من مجبور شدم به زور ازش بگیرم. آوردمش پایین اما باز رفت سراغ یه شکلات دیگه، اونو برداشت و در رفت. شاید شکلات خوردنش انقدر برام مهم نبود که پرروییش. چون قبلش کلی پاستیل خورده بود و من خیلی سعی کردم که با شوخی و خنده راضیش کنم که نخوره و موفق نشدم. خلاصه این که کلی دور خونه دنبالش دویدم تا تونستم ازش شکلات رو بگیرم. اما اون دیگه منو ول نکرد، فحشی بود که می داد و مراتب می اومد و محکم و با تمام قدرت منو می زد و ول کن نبود. چندین بار دستهاشو گرفتم، باهاش حرف زدم، فایده نداشت. بهش گفتم که من زورم خیلی بیشتر از اونه. راستش باید اعتراف کنم که نحوه رفتار با این جور بچه هارو اصلا نمی دونم و واقعا این جور مواقع به شدت آچمز می شم و نمی دونم چه کاری درسته و چه کاری غلط. راستش با آدم بزرگ های زبون نفهمی که به حرف و خواسته من اهمیت نمی دن هم همین مشکل رو دارم. باید یه روزی بلاخره یاد بگیرم که با این جور آدم ها، چه کوچیک، چه بزرگ، چطوری رفتار کنم.
داشتم آشپزی می کردم که دیدم کفش اسکی رو برداشته که به طرف من پرت کنه. همش فکر می کنم که چقدر خوب شد که دیدم، چون اگر با اون کفش سنگین کوبیده بود توی سرم، الان اینجا نبودم! بعد از این جریان داشتم با خواهرش اتاقشون رو مرتب می کردم و رفته بودم بالای صندلی، پسره مرتب می اومد صندلی رو تکون می داد. فریاد می زد فحش می داد و می گفت از روی صندلی من بیا پایین. موقعیی که داشتیم غذا می خوردیم، با قاشقش سوپو پاشید تو چشمم، منم فقط نگاهش کردم و عین همون کارو باهاش کردم! اونم انقدر پررو بود که هیچی نگفت و هیچ اعتراضی نکرد! بهش گفتم عین کاری رو که باهام کردی، باهات کردم تا بدونی که وقتی با کسی یه کاری رو می کنی، باید خودتو جای اون بذاری و بدونی که اون طرف چه احساسی داره. بعد ظرف سوپ رو از جلوش برداشتم و گفتم لازم نکرده سوپ بخوری، اگر پیتزا می خوای، برو بردار! خلاصه این که خیلی خسته شدم از ۵ ساعت سرو کله زدن با این نیم وجبی. خواهرش هم با این که کمی پررو و خودسره اما خیلی بهتره. کلی کمک می کنه، دختر مرتبیه، برخلاف مادرش، کلی برای مادرش اتو کرد. من همین طوری مونده بودم که یه دختر ۸ ساله چه قشنگ اتو می کنه و لباس هارو از هم جدا می کنه. 

جدا چه بلایی داره سر بچه هامون می یاد؟! چی باعث می شه که انقدر وحشی و غیر قابل کنترل بشن؟! چی باعث می شه که یه پسر بچه ۶ ساله به من بگه اَسهول یا لوزر؟! اینارو بچه ها از کجا یاد می گیرن؟ به نظر من که بخشیش رو مسلما از پدر مادرشون و محیط اطرافشون یاد می گیرن اما بخش دیگه اش رو از تلویزیون. من با این کارتون های بُکش بُکش مخالفم، با این کارتون های هیولا و دراکولا و دایناسور و هزار تا کوفت و زهرمار دیگه که شخصیت هاش همه قدرت های ماورا طبیعه دارن یا همشون کارهای غیر طبیعی می کنن.۹۰ درصد کارتون ها این روز ها شده همین. چرا کسی نشون نمی ده که هر کسی خودش می تونه خوب و عالی باشه، همونطوری که هست، بدون این که اسپایدرمن و سوپرمن و هزار تا کوفتِ دیگه باشه؟ چرا این روزا همه یه بیماری پیدا کردن که باید سوپر باشن؟ سوپر ستار، سوپر مدل، سوپر ... آیا این راه درسته؟ به کدوم سمت داریم پیش می ریم؟ آیا ما هم کمی در این بین مقصر نیستیم؟              

بچه، بچه است

دو هفته پیش برای اولین بار با بچه های نوجوون ۱۳ تا ۱۸ ساله کار کردم، اولش فکر می کردم که کار راحتی نیست. اما خوب بود و امیدوارم که دوباره بتونم با این گروه سنی کار کنم تا بهتر بشناسمشون. من که نوجوونی نکردم، چیزی هم از اون دوران یادم نیست. مسلما می تونم چیزای زیادی ازشون یاد بگیرم.  
هفته دیگه باز تمرین مادر بودن می کنم. می رم دنبال بچه ها مدرسه، می برمشون کلاس تنیس، بعد خونه. بهشون غذا می دم، باهاشون بازی می کنم. دو تان، ۶ ساله و ۸ ساله. خیلی هم شیطون. دختره خیلی نازه، همون اول تا نشستم با مادرشون حرف بزنم گفت:"یه اسب برام می کشی؟".
نمی تونم بفهمم آدم هایی رو که حتا حوصله یک ساعت سرو کله زدن با بچه هارو ندارن، بعد می خوان بچه دار بشن. همش هم می گن بچه خودمون که بیاد، فرق می کنه! خوب بچه، بچه است دیگه. بچه خود آدم ممکنه از جهاتی راحت تر باشه چون قلقش دستت می یاد. خیلی سخته که آدم بدون تمرین بچه دار بشه، مادر خوبی هم بشه. انگار که بخوای بدون تمرین و نرمش، بری توی مسابقات دو المپیک شرکت کنی! 

خواب بود

پریشب خواب می دیدم تنها و ناراحت یه جا نشستم، روی یه نیمکت یا ایستگاه اتوبوس، یه جایی که منتظر بودم انگار. یه پسری اومد واستاد جلوی من. دوستاش گفتن بیا بریم، گفت نه، بهش خندیدن، اهمیت نداد، اونا رفتن، پسره موند. آروم اومد تو چشمام نگاه کرد، گفت چیه؟ چی شده؟ بغضم ترکید. نگاش کردم، صبور بود. فکر کردم چقدر به این نگاه احتیاج داشتم، به این که کسی این طور بپرسه چته؟ چطوری؟ (همینطوری هم اولین دوستیم توی ۱۹ سالگی شکل گرفت. بین من و کسی که توی چشمام نگاه کرد و گفت: "تو چته؟"، در حالی که من داشتم غش غش می خندیدم. نگاش کردم و تو چشمام پر از اشک شد).
فرداش همدیگرو دیدیم، توی دانشگاه بود انگار، بازم تو چشمام نگاه کرد. می خواست بدونه چرا گریه کردم. بار دومی بود که می دیدمش، نمی شناختیم همو اما احساس کردم می تونم بهش اعتماد کنم. گفت می خوای بلاخره یکی در کنارت باشه؟ همدیگرو نگاه کردیم، با خنده و سر، قبول کردم و انگار کمی خجالت کشیدم. دو تا دختر دیگه نشته بودن که انگار هم کلاسی های مشترکمون بودن یا کسایی بودن که هم منو می شناختن، هم اونو. بهشون گفت ما باهمیم. دخترا یه نگاه به من کردن، یه نگاه به اون، بعد شیطون خندیدن. پسره پا شد زنگ زد به یکی گفت یه بلیت دیگه هم می خوایم، من یه همراه دارم. من خوشحال شدم ولی داشتم فکر می کردم، چطور می تونم مشکلاتم رو براش عنوان کنم، به نظرم اومد که ممکنه، اونقدر ها هم سخت نیست، مثل این که قابل اعتماده و چقدر احساس خوبی بود. انقدر که دلم نمی خواست بیدار شم!
دیروز تو دانشگاه چشمامو خوب باز کرده بودما! ولی شاید چون گریه نمی کردم، نیومد!

اولین کدوی ترسناک دوست داشتنی من

خورشید با آسمون آبی

۳-۴ روزه که خورشیدو ندیدم. آسمون تمام روز سفید سفیده. دوستم می خواد بره کوهستان.  صبح ساعت ۹:۳۰ بود، هنوز تو رختخواب بودم، تا تلفنمو روشن کردم زنگ زد. گفت یه ساعت دیگه می یام دنبالت. در عرض ۵۰ دقیقه چمدون بستم، لباس پوشیدم. لباس هارو از رو بند جمع کردم. ظرف های شسته رو گذشتم سر جاش، چند تایی بشقاب شستم، گازو پاک کردم و حاضر شدم. از این سر خونه به اون سر می‌‌دویدم. خودم مونده بودم که چطوری به این زودی حاضر شدم! بعدشم اون کمی دیر کرد و من برای خودم یه کره عسل درست کردم. تا حالا نشده بود به این زودی برای سفری آماده بشم، اما خیلی‌ به یه سفر احتیاج دارم، می خوام  برم خورشیدو ببینم، با آسمون آبی.

حالِ تو قوطی

آخه از اون ور دنیا زنگ می زنی، حال منو می کنی تو قوطی چه کنی؟ هان؟ به خدا همه شب کابوس می دیدم، با سردرد بیدار شدم. این روز ها همش فکر می کنم کجای روحم سوراخه؟ از کجاشه که این همه انرژی می ره بیرون؟ چرا انقدر له و داغونم. می دونم که  تهِ تهِ روحم سوراخه. تو سوراخش کردی، از همون اولِ اول، هر روز سوراخشو گشادتر کردی. تمام روح و اعصابمو اسیدپاشی کردی. بعد هی نشستی نگاه کردی. هی گفتی وا! چرا خسته ای؟! برو دکتر، مریضی، یه  چیزیت کمه. و من همیشه یه چیزیم کم بود. چیزی که دکتر پیداش نمی کرد. چیزی که تو نمی دیدیش، خیلی ها نمی دیدنش. هنوزم کمه، هنوزم خسته ام. باری که رو شونه هام گذشتی، ۱۳-۱۴ ساله که رو شونه هام سنگینی می کنه و فشارشون می ده. تو که برش نداشتی، فقط سنگین ترش کردی. هی توش چپوندی، این گوشه، اون گوشه. شونه درد آزارم می ده، زندگیمو سخت می کنه. دستامو دوست دارم. بلدم خوب ازشون استفاده کنم، اما درد نمی ذاره. گاهی نمی تونم برقصم، دستم خواب می ره. گاهی نمی تونم نون بِبُرم، توان ندارم، روزایی بود که سرمو نمی تونستم بشورم چون دستام خواب می رفتن. می دونم که کوله بارو نمی بینی. می دونم که نمی خوای قبول کنی که هست. تو که نمی تونی از رودوشم برش داری، تو رو به مقدساتت قسم، واستا کنار. بذار این بارو بذارم زمین. نمی تونم، دیگه نمی تونم. خستم، داغونم، بغض گلومو گرفته، داره خفم می کنه. می خوام فریاد بزنم.

هر بار که اومدم کوله بارو بزاریم پایین، پریدی وسط. نذاشتی. دلم می خواد دستام خوب بشه. آرزو دارم یه روزی بیاد که شونه درد نداشته باشم. این عذاب وجدانی که همیشه بهم دادی، داغونم کرده. انرژی عجیبی تو داغون کردنِ آدم ها داری. اون اسیدی که پاشیدی، اثر کرده، خیلی چیزامو از بین برده که دیگه ترمیم نمی شن. بذار اون چیزایی که مونده رو حفظ کنم. به خدا دارم شبانه روز تلاش می کنم. به خدا خیلی رو خودم کار می کنم. خیلی عوض شدم. اما کمکم کن. کمکت اینه که هیچ کار نکنی. فقط باش. نمی تونم بخوام که نباشی. 

می خوام توانی بمونه برای زندگی خودم، خونواده یی که یه روز دلم می خواد داشته باشم. دلم می خواد اون موقع دیگه این بغض نباشه. دلم می خواد بچه مو بتونم بغل کنم. همش می ترسم دستام خواب بره. می ترسم یه روز بچه ام بگه مامان بغلم کن، من نتونم. می ترسم یه روز مادر خوبی نباشم برای بچه هام. بذار ترسام کم بشه. 

منو تو سال هاست که نمی تونیم کاری برای هم بکنیم. زنگ می زنی، سوال های تکراری می پرسی که چی؟ سوال هایی که ۲۰ بار پرسیدی و هر دفعه هم جوابشون یکی بوده. تو که اصلا خبر نداری تو ۶ ماه گذشته به من چی گذشته. اصلا نمی دونی کجا زندگی می کنم، چطور زندگی می کنم، تو که شونه یی نداری که سرمو روش بذارم. پیش تو هیچ وقت نمی تونم که خودم باشم. هیچ وقت منو همین طور که هستم، قبول نکردی. هیچوقت. نمی دونی که چقدر حرف دارم، حرفایی که شنونده یی براشون نیست. وقتی از ان سر دنیا حالمو می گیری، جای سرخی انگشتای دستت روی رون پام می سوزه. 

پرده اشک نمی ذاره ببینم چی می نویسم. 

دلم می خود دستمو بلند کنم، با تمام قدرتم، یه کشیده بزنم تو صورت هر کسی که بقیه رو تو *چرخه ابیوز می ندازه. طوری بزنم که شاید بیدار شه. 

*بهره کشی عاطفی یا ابیوز غیر فیزیکی چیست؟ 

آدمیزاد

آدمیزاد همیشه برای من موجودِ جالب و عجیبی‌ بود. گاهی از کارهایی‌ که می‌‌کنه در حیرتم، گاهی از کشفیاتش دهنم باز می‌‌مونه. گاهی فکر می‌‌کنم آخه چطوری یه کسی‌ برای اولین بار چنین ایده‌ای به فکرش رسیده، به فرهنگ‌های متفاوت، زبان‌های متفاوت، این که چطور به وجود اومدن، چرا آدم‌ها انقدر زبان‌های متفاوت برای صحبت کردن دارن، فکر می‌‌کنم. همیشه کلی‌ سوال تو کله مه که خیلیش به آدمیزاد مربوط می‌‌شه. گاهی به روابطِ بینِ آدم‌ها فکر می‌‌کنم. اینکه چقدر رابطه‌ها متفاوت و گاهی حتا عجیب هستن. به سؤاستفاده عاطفی (ابیوزِعاطفی) فکر می‌‌کنم، این که چطور و چرا پیش می‌‌یاد. به آدم‌هایی‌ که از هم متنفرن، اما با هم زندگی‌ می‌‌کنن. به آدم‌هایی‌ که خودشون رو مالکِ بچه هاشون، عشقشون یا هر کسِ دیگه‌ای می‌‌دونن.

قابلمه جادویی

یه افسانه‌ای بود راجع به یه دیگِ جادویی که خودش هر روز پرِ غذا می‌‌شد (تو اینترنت گشتم پیداش نکردم). حالا واسه من اونجوریه. یه قابلمه کوچولو هست مالِ خانومِ صاحب خونه، من توش غذا درست می‌‌کنم، غذاش تموم شد دوباره می‌‌شورمش یه غذای دیگه توش درست می‌‌کنم. سوپ تموم می‌‌شه، غذای هندی می‌‌یاد، اون تموم می‌‌شه شلغم می‌‌یاد، اون تموم می‌‌شه شیربرنج می یاد، اون تموم می‌‌شه پاستا میاد :)

گیس بریده‌ها

اون گیس بریده‌ها بودن که ایده‌های منو دزدیدن، دوباره برداشتن لوگو منو گذاشتن تو وبلاگشون! رو که نیست ماشالا! امروز می‌‌رم سوکشون کنم، بعد می‌‌یام تعریف می‌‌کنم چی‌ شد!
........

زنگ زدم به مسول اون موسسه ای که هزینه وسایل رو می دادن، بهش همه چیز رو گفتم. خوب به حرفام گوش کرد و تشکر کرد که اجازه داشته همه چیز رو بدونه! گفت باهاشون راجع به این مساله صحبت می کنه. حالا کِی، نمی دونم و اصلا نمی دونم که فایده ای داره یا نه. اما چیزی که منو ناراحت می کنه استفاده از لوگو نیست، لوگویی که شاید یک ساءت وقت منو گرفته باشه، بلکه این پررویی و گیس بریدگیشونه که منو اذیت می کنه. این که این اروپایی ها خوب حالیشون می شه وقتی که آدم بهشون می گه که اجازه نداری این کارو بکنی، حسابی حساب کار دستشون می یاد و واقعا رعایت می کنن. چون اگر کسی از لحاظ قانونی اقدام کنه، می تونه پدرشون رو در بیاره. این منو اذیت می کنه که همچین رفتار می کنن، انگار همه کارشون درست و عالیه و هیچ اشتباهی هم مرتکب نشدن. 

قوری

قوری نداشتم، چند بار هی‌ فکر کردم لازم ندارم، بدونِ قوری هم می‌‌شه سر کرد، چرا بخرم؟ چند باری همینطوری که رد می‌‌شدم چند تایی‌ قوری دیدم و به نظرم اومد که گرونه. امروز اما پشتِ ویترینِ یه مغازه نقلی، یه  قوریِ خوشحال با رنگ‌های سرخپوستی دیدم که انگار مالِ من بود، انگار منتظر بود برم تو، بغلش کنم بیارمش خونه. یه قوری گُنده. می‌‌شه یه ایل رو باهاش چایی داد! وقتی‌ که داشتم اون مسیرو بر می‌‌گشتم، دوباره نگاش کردم، گفتم هر چند باشه، می‌‌خرمش. رفتم تو، بهش دست زدم، تو گوشم گفت من مالِ توام. عشق بود در نگاهِ اول. گفتم می‌‌خوامش، خریدمش واسه هدیه خونه نویی به خودم! گفتم عیب نداره، امشب ۳ ساعت می‌‌رم بیبی سیتری، پولش در میاد. خانومه پرسید لیوان هاشو نمی خوای‌؟ لیوانهاشم قشنگ بودن و گرون. لیوان‌ها اما درِ گوشم چیزی نگفتن. اومدم جعبه قوری رو بذارم تو ساک پارچهایم که خانومه گفت آخی چه نازه، حتمن بچه ها روشو نقاشی کردن، روم نشد بگم که نخیر خانم، بنده خودم با انگشت روشو نقاشی فرمودم که مثل نقاشی بچه ها بشه! تو خونه قوری مو شستمش، نازش کردم، الان داره خشک می‌‌شه. از اون چیزایی‌یه که من هر روز به خاطرش می‌‌یام خونه. عاشقانه بهش نگاه می کنم و از بودنش لذت می برم.  

خسته ام، خسته

نمی‌ دونم چرا انقدر خسته ام. هرچی‌ می‌‌خوابم انگار فایده نداره، حسابی‌ له ام، تمام بند بندِ وجودم خسته است. همه مفصل هامو حس می‌‌کنم بس که خستگی توشونه، مدت هاست حتا سراغِ ریدر نرفتم تا دو خطی‌ بخونم، اصلا جون ندارم. الان ۲۱ روزه که از سفرِ در به دریم برگشتم، اما انگار اون همه در به دری‌های تابستون و اون همه کار، هنوز توی‌ جونمه. توی این سه هفته، به غیر از یه روز کارِ گرافیک و یه بعدازظهر بیبی سیتری، کارِ دیگه ای‌ رو قبول نکردم. هنوز کلی‌ اسباب اثاث تو اتاقم هست که بعد از اسباب کشی‌، نرسیدم جا به جاشون کنم.
۳ هفته می‌‌شه که دانشگاهِ جدیدم شروع شده، هنوز جا نیفتادم، هنوز کلاس هام پس و پیشه، هنوز نمی‌‌دونم چی‌ به چیه. توان ندارم. جلسه اول که رفتم سرِ کلاس، از بزرگی‌ کلاس و پر بودنش دهنم باز موند، نزدیکِ ۶۰۰ نفر سرِ کلاس بودن! استاد با میکروفنی که انداخته بود گردنش درس می‌‌داد. خیلی‌ برام تجربه جالب و جدیدیه اما نمی‌‌تونم انقدر که می‌‌خوام ازش لذت ببرم چون خسته ام. دانشگاه اولی‌ که تموم کردم و دومی‌ رو که هنوز  دارم می‌‌رم، بیشتر مثلِ مدرسه هستن. یعنی‌ در واقع مثلِ قدیم‌ها که توی ایران مدرسه عالی‌ هنر وجود داشت.
از کلاس که می‌‌یام گاهی ۲ ساعت می‌‌گیرم می‌‌خوابم، اما انگار نه انگار که خوابیدم، بازم خسته ام. فکر می‌‌کنم یه جورایی پیر شدم، توانِ قبلیم رو دیگه ندارم. دیروز هیچی‌ نشده، تحویلِ کار داشتیم، اولش که کار رو شروع کردم، هیجان داشتم از این که دوباره کار‌هایی‌ رو می‌‌کنم که سال‌ها بود نکرده بودم و کار یه خلاقیت و سرزندگی خاصی‌ بهم می‌‌داد، اما هرچی‌ پیش رفت، دیدم دیگه انرژی و توانِ ۱۳ سالِ پیش رو که این درس رو برای اولین بار شروع کردم، ندارم. رشته‌ای رو هم که پارسال توی یه دانشگاه شبانه شروع کردم هنوز دارم می‌‌رم و مشق‌های اون رو هم باید انجام بدم. سرِ کلاس تمرین عملی‌ حتا فکر می‌‌کردم پروژه‌ای که انجام دادم، به درد نمی‌‌خوره و منظورِ استاد رو درست نفهمیدم، اما وقتی‌ بهم گفت که خیلی‌ خوبه و یه مثبت بهم داد، کلی‌ هیجان زده شدم.

بعضی‌ روزها حتا حالِ اینکه تا سرِ کوچه برم رو ندارم. خیلی‌ به محیطِ خونه احتیاج دارم و خیلی‌ خوشحالم از اینکه خونه خودمو دارم. دوست دارم خونه باشم، برنج پاک کنم، رب درست کنم، شیربرنج بپزم، با زودپزی که مامانم تابستون برام خریده، آش و آبگوشت و قورمه سبزی درست کنم.