اونی که از سورپرایز گریه کرد، خواهرم نبود، من بودم. اون فقط شوکه شد. من سورپرایزهای زیادی از خواهرم گرفتم، بزرگترینش بلیت یه کنسرت بود. ۱۹ سال پیش، اولین و آخرین باری بود که باهم رفتیم کنسرت. کنسرتی که انقدر خاص و با ارزش بود که هنوزم می تونم پُزش رو بدم. خوبه که تو زندگی خواهربرادری، سورپرایز باشه. یه جوری رابطه هارو به هم نزدیکتر می کنه.
خواهرم گفت به همون اندازه یی که من این چند روزه هیجان داشتم که زودتر شنبه بشه تا هدیه اش رو بهش بدم، اونم وقتی که من کوچولو بودم، هیجان داشته که من زودتر بیام اینجا تا آخرین مدل کفشی که اینجا همه بچه ها می پوشیدن و اون خوشش می اومده رو برای من بخره که خیلی هم گرون بود.
تا حالا با خواهرم سوار هواپیما نشدم، این سورپرایز بعدیه برای من.
بعد رفتم از یه مغازه که تاحالا جرات نکرده بودم برم توش بس که کلاه هایی که پشت ویترین گذاشته گرونه، دو جفت دستکش برای خودم خریدم. مغزش خیلی بزرگ بود و فقط کل و شال و دستکش داشت، البته کلاه قسمت اعظم مغازه بود. تاحالا همچین مغازه ی نادیده بودم. کلی کیف کردم رفتم توش. تاحالا دستکش به این گرونی نخریده بودم، البته به غیر از دستکش اسکیم. دستکش هایی که خریدم خیلی قشنگ و ظریفن، همونطوری که همیشه دلم می خواست. یکیشون خیلی حال و هوای زمستونی و کریسمسی داره، اون یکیشم خیلی شیک و جینگولی مستونه. امروز با پولم چیزهایی خریدم که زندگیمو گرم می کنه و همین چیز ها دوباره خنده رو رو لبام برگردوند. 
